Het is oorlog op meerdere fronten en heb jij last van 'Shiny Things Syndrome'?(#2)
Leuk om jullie feedback te ontvangen op de eerste nieuwsbrief van twee weken geleden. Ik begrijp dat de lengte zo prima is en het vooral ook leuk is wanneer ik het een beetje persoonlijk maak. Opvallend genoeg klikken jullie niet veel op linkjes, dus daar zal ik minder vanuit gaan, maar goede links blijf ik natuurlijk delen.
Bijzonder wel hoeveel nieuws en opmerkelijke dingen je ziet in twee weken, dus ik heb aardig moeten snijden. Daarnaast vind ik het belangrijker om een trend onder de aandacht te brengen dan allerlei losse zaken. Meer feedback? Laat het me vooral weten.
Have fun!
Zoals ik zei: het is oorlog. De digitale platformen worden steeds groter, de afhankelijkheid van de opbrengsten daarvan ook en ondertussen komt er steeds meer concurrentie. De druk staat er flink op.
Je kunt inmiddels wel van een streamingoorlog spreken die zich op meerdere fronten afspeelt. Het leuke is wel dat je vanaf de zijkant dan ook wel weer onderscheidende en toffe dingen ziet.
Een aardig voorbeeld waar ik deze week voor het eerst van hoorde is het radiostation Shout Out van streamingdienst Juke (van Talpa) dat bijvoorbeeld bijna volledig leunt op influencers en Youtubers. Niet alleen streaming muziek, maar ook podcasts. Dat om een unieke plek te veroveren in de strijd tegen Spotify en Apple Music.
Om Spotify kon je de afgelopen twee weken niet heen, want de eindejaarslijstjes van de muziekdienst waren echt overal te zien. Leuk ook: niet alleen een lijstje over 2019, maar juist ook over het decennium dat afloopt.
Slim gedaan daarbij: de vorm was direct optimaal geschikt voor delen op Snapchat, Instagram / Facebook Stories. En foei, dat werd veel gedaan zeg. Kortom: als je het optimaal deelbaar maakt, dan wordt het ook meer gedeeld. Hierboven mijn lijstje trouwens. Ja, ik ben fan van The Eagles en Douwe Bob :-).
The Verge merkt droogjes op dat Spotify op dit punt Apple (Music) op haar eigen terrein overtroeft. Want mensen wilden echt serieus overstappen naar Spotify omdat ze, net als hun vrienden, de unieke jaarlijstjes wilden hebben. Dat is wel een heel slimme slag in een concurrentieoorlog.
Apple, more than any other tech company, understands the business incentive to build exclusive product features. iPhone owners can create Memoji and, most controversially, get blue bubbles in iMessage. No matter what someone does, they can’t access either of those features unless they switch to iOS. Apple Music has its own year-end roundup feature, too, but it’s not built for sharing, and even if it was, everyone is sharing the Spotify roundup, not Apple’s. People have noticed.
Oh en trouwens: ook TikTok is aan het experimenteren met een streamingdienst voor muziek. De markt wordt dus nog iets voller. Die had ik ook nog niet zo 123 zien aankomen, maar is natuurlijk wel logisch. De dienst is niets zonder muziek en heeft een jonge doelgroep te pakken. In deze streamingdienst kun je bij nummers of artiesten zelf video's of gifjes uploaden die anderen dan bij het afspelen te zien krijgen. Ben benieuwd!
Dan over naar de streamingoorlog op het gebied van video, want die is ook echt volop bezig. Disney+, Netflix en anderen zijn op stoom. Apple TV haalde de eerste nominatie voor een Golden Globe binnen bijvoorbeeld.
Ken jij bovenstaande 'baby Yoda' al? Hij is één van de vele hoogtepuntjes in de Star Wars-serie The Mandalorian (trailer) op Disney+ en heeft al binnen een paar weken de cultstatus te pakken. Persoonlijk heb ik Disney+ geprobeerd en was er eigenlijk al wel klaar mee. Alleen deze serie zorgt er nog voor dat ik 7 euro per maand betaal aan deze dienst. The Mandalorian is namelijk echt heel goed, heeft directe cultstatus en baby Yoda is veel te lief. Het geeft maar weer aan dat unieke, hoogwaardige en tevens nieuwe inhoud een must have is voor streaming diensten. Disney heeft het nu ook door.
Concurrent Netflix doet het natuurlijk al langer, maar zette deze week volop in op The Irishman. Een film die ik nog moet kijken, maar één ding is al wel duidelijk: het is net zo'n groot succes als The Bird Box met meer dan 26 miljoen streams in de eerste week. Kost 160 miljoen dollar, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. En nog belangrijker: andere platforms hebben het niet.
En waren we er dan al qua oorlog? Nee joh! Want het Nederlandse deel van Sanoma is overgenomen door het Vlaamse DPG Media (eerder De Persgroep). Je kunt natuurlijk unieke inhoud maken, maar als je het nog kunt kopen: why not?
Maar wauw! Wat een overname is dit zeg. Merken als Nu.nl, Libelle, Donald Duck en VT Wonen komen in hetzelfde bedrijf als het Algemeen Dagblad, de regiodagbladen (Stentor/Tubantia/etc.), Trouw, Volkskrant, Qmusic, Independer, Tweakers en ga nog maar even door.
De reden? En dat is wel echt heel interessant: "We denken dat we door de nieuwsmedia in de advertentiemarkt bij elkaar te brengen, makkelijker een vuist kunnen maken naar Google en Facebook", zegt ceo Erik Roddenhof. "Ze maken het ons op de digitale advertentiemarkten heel, heel moeilijk." (Bron: NOS.nl)
Het zegt nogal wat als zulke grote merken in ons Nederlandse medialandje overgenomen worden om een vuist te kunnen maken tegen de echt grote, internationale spelers. En: niet de New York Times of Fox of Warner Brothers of Disney zijn die concurrentie, maar Facebook en Google. Techbedrijven dus, niet entertainmentbedrijven.
Ik verwacht nog veel meer schaalvergroting te zien binnen de Nederlandse markt. Er wordt al een tijd volop gekocht en geschoven: Talpa koopt ANP, Nu.nl stopt met ANP, maar koopt wel weer fotopersbureau's, Talpa koopt dan Sanoma (met Nu.nl ironisch gezien), Net5 powered by Linda, Hart van Nederland wordt een groter platform, RTL maakt nog meer unieke content voor Videoland, Piet gaat naar Max, Man Bijt Hond is terug, het gaat maar door. Het spel is echt op de wagen mensen.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik was toch weer verrast door de uitslag van de Britse verkiezingen. Was ik er dan, net als bij Trump en Brexit, weer ingetuind? Hoe kan dat toch en waar ligt het aan? Is het een bubbel, kennen we de echte gedachtes van 'het volk' wel? En welke rol heeft de (social) media daarin? Het geeft echt te denken.
Ik heb er deze week een paar mooie discussies over gevoerd met collega's en er verschenen interessante stukken online. Want hoe komt dit nou tot stand? Onderstaande kan ik zeker aanraden, al is het alleen maar om even uit je bubbel te komen ;-).
De Engelse krant The Guardian heeft het telefoongebruik, dus ook social media, van zes stemmers gevolgd gedurende drie dagen voorafgaand aan de verkiezingen. Het geeft een razend interessant inkijkje in de manier waarop daadwerkelijk geconsumeerd wordt. De rol van traditionele media is daarbij echt veel kleiner dan we (wellicht) hopen.
The screen recording data suggests that the traditional media are now just a sliver of how the British public are learning about politics, with a growing role for political activists with large followings – with posts by the likes of comedian Jason Manford as likely to decide what people see online about the election as stories from traditional news.
Deze column van Marianne Zwagerman in de Telegraaf is wat dat betreft ook interessant leesvoer. Zoals een echte spraakmaker is ze recht voor de raap, maar in de kern legt ze de vinger op de zere plek: Duwen, duwen, duwen, totdat de bom ook hier een keer barst, terwijl de journaalpresentatrice een monsterzege voor D66 voorspelt.
Ook de moeite waard is deze bijdrage van Radio 1 over de verharding van de discussie en het fenomeen clustermeningen. Gaat eigenlijk over vuurwerk, maar wordt breder getrokken. Quote daaruit: 'Wat we vinden bepaalt wie we zijn en wie we zijn bepaalt wat we vinden.'
Voorspelling: we gaan het de aankomende maanden nog heel veel hebben over dit thema en daarbij zullen we ook een flinke spiegel voor onszelf moeten zetten. Het wordt echt niet meer zoals het was. De regels en het speelveld zijn anders geworden en het is weer opnieuw leren lopen. Als mediaprofessionals moeten we aan de bak dus, verandering stopt niet. Ook wel weer leuk toch? ;-)
Dan als afsluiter nog een interessant onderzoek dat verschenen is en gaat over innovatie binnen de journalistiek en het 'Shiny Things Syndrom'. Er is onder andere gesproken met 39 journalistieke vernieuwers uit 17 verschillende landen.
Lees de samenvatting vooral via de link, maar de (vrij vertaalde) hoofdpunten op een rij:
Er is een duidelijke behoefte om minder op de technologische innovatie te focussen, maar weer terug te gaan naar de fundamentele principes van journalistiek en wat het publiek echt nodig heeft.
We moeten weer uit de waan van de dag en de constante publicatiedruk en werken aan een publicatiestrategie die is gebaseerd op onderzoek en is gericht op duurzame innovatie.
Minder focus op distributie en weer meer op inhoud en ontwikkeling van je eigen business.
Er is bewijs voor 'veranderingsvermoeidheid' en burnout in de journalistiek dat mede veroorzaakt wordt door 'bright shiny things’.
Daar zitten wel degelijk grote verschillen tussen traditionele media en de nieuwkomers die geen 'geschiedenis en middelen' met zich meeslepen.
Mocht je het nog niet weten: mijn naam is Erik Hogeboom en ik ben al meer dan 12 jaar actief in de journalistiek. Ik heb als (eind)redacteur, verslaggever, samensteller en presentator veel meters gemaakt in het 'snelle, dagelijkse nieuws': van het beoordelen van persberichten tot het publiceren van het nieuws op websites/apps, social media, radio en tv. Daarbij ben ik ook veel betrokken geweest bij het inrichten van redactie, workflow en techniek.
Ik deel mijn ervaringen en kennis nu graag als zzp'er door middel van presentaties, het geven van advies en het managen van innovatieprojecten.
